Mooi en bijzonder Bolivia!
Blijf op de hoogte en volg Julius en Alet
23 November 2012 | Bolivia, La Paz
Bolivia is een land van uitersten. De armen versus de rijken, het dorre zuiden tegen over het groene noorden, de variërende hoogten, de uitgestrekte vergezichten en de vele rotsen. Het land maakt je gek. Gek van mooiigheid, gek van alle verschillen in zowel landschap als cultuur. De ene nog mooier dan de ander, de ene vriendelijker dan de ander.
Daarnaast is het ook een zeer achtergesteld land. Dit heeft voor de reiziger voor- en nadelen. Het voordeel is dat alles hier veel goedkoper is dan in Brazilië en Argentinië. Waar we daar alleen voor konden eten, kunnen we hier voor slapen en eten! Eten kun je hier voor een euro per persoon. Nadeel is dat de wegen ronduit slecht te noemen zijn, de bussen achterhaald zijn en bacteriën als salmonella en legionella op de loer liggen. Maar jongens, dat weegt echt niet op tegen alle schoonheid van het land en de mensen.
We zijn vanaf Santa Cruz in een hobbel bus naar Sucre gegaan. Eenmaal aangekomen hoorden we dat ze deze weg niet aanbevelen om met de bus te nemen in verband met het slechte wegdek en de vele ongelukken. Blij toe dat we dit natijd pas kregen te horen.
We arriveren om 07.00 uur in de morgen. Dat is normaal gesproken een klote tijd omdat je een aantal uren moet overbruggen voordat je in kunt checken in je hostel. Maar deze keer is dat even iets anders. We slapen namelijk in het hotel van de oom van onze vriend Roelof Waalkens. Dit blijkt een gouden zet te zijn!!
Villa Antigua was voor ons een grote oase van rust, luxe en nog eens luxe. We sliepen in een kamer twee keer groter als de 12 persoons dorm in Rio de Janeiro. En deze kamer deelden we niet eens met iemand. Er was televisie, een sauna, een sportschool, fantastisch uitzicht vanaf het dak over Sucre en een heerlijk ontbijt. We hebben het hotel vanwege al zijn faciliteiten dan ook maar goed benut, dank je wel Dick!
Onze tijd in Sucre bestond vooral uit uitslapen, sporten, relaxen en slenteren. Sucre is een mooie stad, volledig gehuld in het wit met oranje dakpan daken. Er was een cultuur festival gaande, dat zorgde voor veel gezelligheid in de avond uren. We borrelen wat af in de gezellige kroegjes en eten zelfs bitterballen. We doen alles rustig aan in verband met de hoogte. Als je dat niet doet ligt hoofdpijn, vermoeidheid en misselijkheid op de loer. Het bevalt Alet hier wel.
Vanuit Sucre gaan we naar Potosi, de hoogst gelegen (grote) stad in de wereld. Een erg vieze stad die zijn geld verdiend aan de nabijgelegen zilvermijn. Een bezoekje aan de mijnen is dan ook een must en voor ons de enige reden om hier naar toe te gaan. De excursie begint met het kopen van souvenirs voor de mijnwerkers. We worden min of meer verplicht om coca bladeren, alcohol (96%) en sigaretten te kopen. Als klap op de vuurpijl kopen we ook nog een staaf dynamiet. Alet vindt het als maar spannender worden.
Wat we in de mijnen aantreffen is erg onmenselijk te noemen. De werk omstandigheden zijn belabberd eveneens als de lonen. Alcohol word de hele dag gedronken en door "bad luck" sterft er iedere week minstens een mijnwerker. Des al niet te min is het een erg toffe ervaring zeker ook omdat Julius mee helpt met het hakken van een gat dat groot en diep genoeg is om het dynamiet in te steken. Als we hem aansteken en rennen naar een veilige plek giert de adrenaline door ons lijf al wachtend op de explosie. BOEM! Alles trilt voor een seconde. Haha, geniaal. We maken nog wat lol met de mijnwerkers en zijn uiteindelijk heel erg blij als we weer buiten staan.
Vanaf Potosi reizen we zuidwaarts naar Tupiza, een plaats die zo mooi is dat elke reiziger er langer blijft dan vooraf gepland. We hebben zin om wat langer op een plaats te blijven dus dat komt goed uit. Ware het niet dat er wat raars in Bolivia aan de hand is. Op de 21ste gaan ze namelijk alle Bolivianen tellen en dat betekend geen (reis)bewegingen. Op advies besluiten we dan ook maar 2 nachten te blijven om niet in problemen te komen tijdens onze Salar de Uyuni tour.
We hebben nog net voldoende tijd om het plaatsje te verkennen en wederom een paardrijtocht te ondernemen. Wie had dat nou gedacht dat we dat zo mooi zouden vinden!? Als ware Lucky Luuks galopperen en draven we door de landschappen heen. Fantastisch!
De volgende ochtend stappen we in een Jeep met twee andere reisgenoten, een gids en een kokkin. Dit zal de komende dagen ons gezelschap zijn. Van Tupiza reizen we in 3 dagen namelijk af naar de Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld. Dat doe je met een 4x4 inclusief gids en kokkin, klinkt dat niet cool?! De eerste dag rijden we door diverse landschappen met mooie rotswanden naar onze eerste overnachting. Oe, het koelt hier behoorlijk af 's avonds dus we trekken ons warm aan voor het avondeten. De elektriciteit is hier zeer beperkt dus een kachel zit er niet in.
We hebben een erg leuke groep, een andere Jeep met 4 reizigers is ons komen vergezellen. We voetballen wat af tegen de locals, spelen gitaar en leggen in de avonduren een kaartje. Het is hardwerken voor de kok en de gids. Elke ochtend, middag en avond staat er een heerlijk maaltje klaar. Vooral de middaglunch is erg cool omdat we die nuttigen in de natuur. Wat een uitzicht heb je dan tijdens het eten zegt, je zou nooit meer thuis aan de keukentafel willen zitten.
De tweede dag staat een bezoek aan het nationale park op het programma. Helaas voor ons is de toegang gesperd door protesterende inwoners, we zijn genoodzaakt een alternatieve route te rijden rijden tot aan de Salar. We hebben niet het idee dat we iets missen. We zien diverse lagoons, marmeren rotsblokken, een oude geiser, flamingo's, vulkanen en veel Llama's.
De laatste avond voordat we de grootste zoutvlakte ter wereld gaan bezoeken slapen we in een zouthotel. Erg grappig, geen tapijt op de vloer maar zoutkorrels. De volgende ochtend rijden we rond vijf uur de Salar op. Wauw, wat een natuur geweld! Tijdens de prachtige zonsopkomst genieten we van het grote oppervlakte van de Salar, maar liefst 12000km2! Absoluut het meest indrukwekkende wat tot nu toe hebben gezien!
Na een dik uur rijden over de Salar komen we in het midden aan bij het cactuseiland. Op dit eiland, vol cactussen, heb je een prachtig uitzicht over de Salar. Na dit bezoek genieten we op de zoutvlakte van ons ontbijt. Op weg naar Uyuni stoppen we nog even om foto's te schieten. Julius mag zelfs even in de jeep rijden, hoe cool! Alet wordt niet gevraagd, kennen ze haar rijkunsten? In Uyuni nemen we afscheid van onze gids en kokkin, ze zijn kapot. Wat maken zij lange dagen, we hebben enorm veel respect voor ze.
In Uyuni te zijn aangekomen besluiten we om direct door te reizen, Uyuni is niet echt een gezellig stadje. Helaas gaat er geen bus meer naar La Paz. Dit in verband met het "Boliviaantje tellen" van 21 november. We gaan naar het stadje Oruro dat 3 uur voor La Paz ligt. Hier komen we in de avond aan en boeken een simpel hotel.
De volgende ochtend blijkt dat er een soort avondklok heerst tijdens 21 oktober, het is niet toegestaan het hotel te verlaten tot zes uur in de avond. Dit betekend verplicht rusten, Champions league kijken en niet eten. Rond 4 uur zijn we zo hongerig dat we besluiten de straat op te gaan en aan te kloppen bij een gesloten kiosk. Alsof het de meest grote misdaad was lukte het ons om een zakje chips te bemachtigen. De Bolivianen keken ons vanuit de huizen maar raar aan... Het leek deze dag wel dat we op een filmset van een gebombardeerde stad uit de WOII waren. Wat een belevenis. Niet voor te stellen dat anno 2012 er nog op deze wijze fysiek geteld moet worden.
Gister zijn we aangekomen in La Paz. Een hele mooie stad! Niet alleen qua ligging maar ook qua atmosfeer. We gaan deze week vaart maken richting Cusco in Peru. Daar start de 30ste onze vierdaagse Inca Trail naar de Machu Pichu.
Gelukkig hebben we eerst nog een paar dagen in Bolivia. Wat een heerlijk land!
Liefs Juul en Alet
Daarnaast is het ook een zeer achtergesteld land. Dit heeft voor de reiziger voor- en nadelen. Het voordeel is dat alles hier veel goedkoper is dan in Brazilië en Argentinië. Waar we daar alleen voor konden eten, kunnen we hier voor slapen en eten! Eten kun je hier voor een euro per persoon. Nadeel is dat de wegen ronduit slecht te noemen zijn, de bussen achterhaald zijn en bacteriën als salmonella en legionella op de loer liggen. Maar jongens, dat weegt echt niet op tegen alle schoonheid van het land en de mensen.
We zijn vanaf Santa Cruz in een hobbel bus naar Sucre gegaan. Eenmaal aangekomen hoorden we dat ze deze weg niet aanbevelen om met de bus te nemen in verband met het slechte wegdek en de vele ongelukken. Blij toe dat we dit natijd pas kregen te horen.
We arriveren om 07.00 uur in de morgen. Dat is normaal gesproken een klote tijd omdat je een aantal uren moet overbruggen voordat je in kunt checken in je hostel. Maar deze keer is dat even iets anders. We slapen namelijk in het hotel van de oom van onze vriend Roelof Waalkens. Dit blijkt een gouden zet te zijn!!
Villa Antigua was voor ons een grote oase van rust, luxe en nog eens luxe. We sliepen in een kamer twee keer groter als de 12 persoons dorm in Rio de Janeiro. En deze kamer deelden we niet eens met iemand. Er was televisie, een sauna, een sportschool, fantastisch uitzicht vanaf het dak over Sucre en een heerlijk ontbijt. We hebben het hotel vanwege al zijn faciliteiten dan ook maar goed benut, dank je wel Dick!
Onze tijd in Sucre bestond vooral uit uitslapen, sporten, relaxen en slenteren. Sucre is een mooie stad, volledig gehuld in het wit met oranje dakpan daken. Er was een cultuur festival gaande, dat zorgde voor veel gezelligheid in de avond uren. We borrelen wat af in de gezellige kroegjes en eten zelfs bitterballen. We doen alles rustig aan in verband met de hoogte. Als je dat niet doet ligt hoofdpijn, vermoeidheid en misselijkheid op de loer. Het bevalt Alet hier wel.
Vanuit Sucre gaan we naar Potosi, de hoogst gelegen (grote) stad in de wereld. Een erg vieze stad die zijn geld verdiend aan de nabijgelegen zilvermijn. Een bezoekje aan de mijnen is dan ook een must en voor ons de enige reden om hier naar toe te gaan. De excursie begint met het kopen van souvenirs voor de mijnwerkers. We worden min of meer verplicht om coca bladeren, alcohol (96%) en sigaretten te kopen. Als klap op de vuurpijl kopen we ook nog een staaf dynamiet. Alet vindt het als maar spannender worden.
Wat we in de mijnen aantreffen is erg onmenselijk te noemen. De werk omstandigheden zijn belabberd eveneens als de lonen. Alcohol word de hele dag gedronken en door "bad luck" sterft er iedere week minstens een mijnwerker. Des al niet te min is het een erg toffe ervaring zeker ook omdat Julius mee helpt met het hakken van een gat dat groot en diep genoeg is om het dynamiet in te steken. Als we hem aansteken en rennen naar een veilige plek giert de adrenaline door ons lijf al wachtend op de explosie. BOEM! Alles trilt voor een seconde. Haha, geniaal. We maken nog wat lol met de mijnwerkers en zijn uiteindelijk heel erg blij als we weer buiten staan.
Vanaf Potosi reizen we zuidwaarts naar Tupiza, een plaats die zo mooi is dat elke reiziger er langer blijft dan vooraf gepland. We hebben zin om wat langer op een plaats te blijven dus dat komt goed uit. Ware het niet dat er wat raars in Bolivia aan de hand is. Op de 21ste gaan ze namelijk alle Bolivianen tellen en dat betekend geen (reis)bewegingen. Op advies besluiten we dan ook maar 2 nachten te blijven om niet in problemen te komen tijdens onze Salar de Uyuni tour.
We hebben nog net voldoende tijd om het plaatsje te verkennen en wederom een paardrijtocht te ondernemen. Wie had dat nou gedacht dat we dat zo mooi zouden vinden!? Als ware Lucky Luuks galopperen en draven we door de landschappen heen. Fantastisch!
De volgende ochtend stappen we in een Jeep met twee andere reisgenoten, een gids en een kokkin. Dit zal de komende dagen ons gezelschap zijn. Van Tupiza reizen we in 3 dagen namelijk af naar de Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld. Dat doe je met een 4x4 inclusief gids en kokkin, klinkt dat niet cool?! De eerste dag rijden we door diverse landschappen met mooie rotswanden naar onze eerste overnachting. Oe, het koelt hier behoorlijk af 's avonds dus we trekken ons warm aan voor het avondeten. De elektriciteit is hier zeer beperkt dus een kachel zit er niet in.
We hebben een erg leuke groep, een andere Jeep met 4 reizigers is ons komen vergezellen. We voetballen wat af tegen de locals, spelen gitaar en leggen in de avonduren een kaartje. Het is hardwerken voor de kok en de gids. Elke ochtend, middag en avond staat er een heerlijk maaltje klaar. Vooral de middaglunch is erg cool omdat we die nuttigen in de natuur. Wat een uitzicht heb je dan tijdens het eten zegt, je zou nooit meer thuis aan de keukentafel willen zitten.
De tweede dag staat een bezoek aan het nationale park op het programma. Helaas voor ons is de toegang gesperd door protesterende inwoners, we zijn genoodzaakt een alternatieve route te rijden rijden tot aan de Salar. We hebben niet het idee dat we iets missen. We zien diverse lagoons, marmeren rotsblokken, een oude geiser, flamingo's, vulkanen en veel Llama's.
De laatste avond voordat we de grootste zoutvlakte ter wereld gaan bezoeken slapen we in een zouthotel. Erg grappig, geen tapijt op de vloer maar zoutkorrels. De volgende ochtend rijden we rond vijf uur de Salar op. Wauw, wat een natuur geweld! Tijdens de prachtige zonsopkomst genieten we van het grote oppervlakte van de Salar, maar liefst 12000km2! Absoluut het meest indrukwekkende wat tot nu toe hebben gezien!
Na een dik uur rijden over de Salar komen we in het midden aan bij het cactuseiland. Op dit eiland, vol cactussen, heb je een prachtig uitzicht over de Salar. Na dit bezoek genieten we op de zoutvlakte van ons ontbijt. Op weg naar Uyuni stoppen we nog even om foto's te schieten. Julius mag zelfs even in de jeep rijden, hoe cool! Alet wordt niet gevraagd, kennen ze haar rijkunsten? In Uyuni nemen we afscheid van onze gids en kokkin, ze zijn kapot. Wat maken zij lange dagen, we hebben enorm veel respect voor ze.
In Uyuni te zijn aangekomen besluiten we om direct door te reizen, Uyuni is niet echt een gezellig stadje. Helaas gaat er geen bus meer naar La Paz. Dit in verband met het "Boliviaantje tellen" van 21 november. We gaan naar het stadje Oruro dat 3 uur voor La Paz ligt. Hier komen we in de avond aan en boeken een simpel hotel.
De volgende ochtend blijkt dat er een soort avondklok heerst tijdens 21 oktober, het is niet toegestaan het hotel te verlaten tot zes uur in de avond. Dit betekend verplicht rusten, Champions league kijken en niet eten. Rond 4 uur zijn we zo hongerig dat we besluiten de straat op te gaan en aan te kloppen bij een gesloten kiosk. Alsof het de meest grote misdaad was lukte het ons om een zakje chips te bemachtigen. De Bolivianen keken ons vanuit de huizen maar raar aan... Het leek deze dag wel dat we op een filmset van een gebombardeerde stad uit de WOII waren. Wat een belevenis. Niet voor te stellen dat anno 2012 er nog op deze wijze fysiek geteld moet worden.
Gister zijn we aangekomen in La Paz. Een hele mooie stad! Niet alleen qua ligging maar ook qua atmosfeer. We gaan deze week vaart maken richting Cusco in Peru. Daar start de 30ste onze vierdaagse Inca Trail naar de Machu Pichu.
Gelukkig hebben we eerst nog een paar dagen in Bolivia. Wat een heerlijk land!
Liefs Juul en Alet
-
23 November 2012 - 14:16
John Pesschier :
Het Juul & Alet,
Het lijkt wel of ik broodkruimels voor jullie heb uitgestrooid. Het grootste deel wat jullie gedaan hebben en in welke plaatsen zijn geweest heb ik ook gedaan. Sucre Tupiza La Paz, Uyuni Ticara etc etc Keep going! :)
Liefs uit Noordwijk -
24 November 2012 - 12:23
Marjon Tammens:
Hallo Alet,
Gaaf om te lezen en te zien waar je nu zit en natuurlijk heel herkenbaar. Herken je nog wat van foto's uit mijn fotoboek? Vast wel . Super he? Ben benieuwd wat jullie van La Paz, Cuzcu en Machu Pichu gaan vinden. Ik weet nu het antwoord al. Ga ervan genieten.
Wij hebben in februari naar Cuba. Heb er nu al zin in.
Veel plezier nog. Ik blijf jullie volgen.
Groetjes. -
26 November 2012 - 10:52
Gonny:
Hallo Julius en Alet,
Ontzettend leuk om jullie avonturen mee te beleven. Zit alweer te wachten op het volgende verslag.
Jullie genieten enorm te zien aan de foto's!!
Groetjes,
Ruud en Gonny -
27 November 2012 - 09:50
Inge:
Hee lieve Alet en Julius,
Wat een heerlijk verhaal en foto's weer. Vooral de foto's zijn erg jaloersmakend. Misschien moet ik een keer aan Cameron laten zien, dan is hij vast overtuigd van Zuid-Amerika. Jullie maken echt veel mee zeg! Kun je alles nog kwijt of de camera ;) Tijd gaat ook snel zeg, al weer bijna 2 maandjes zijn jullie weg maar gelukkig voor jullie nog 5 te gaan! Ik mail snel terug! Geniet er nog van! XX Inge -
27 November 2012 - 15:05
Gré En Dirk:
Lieve ( bevoorrechte ) Alet en Julius,
Met veel plezier hebben wij wederom jullie verslag gelezen vanuit Bolivia.
Wat een belevenis en wat een contrasten maken jullie mee op velerlei gebied!
En wat gaat er in de komende tijd nog allemaal voor jullie volgen?
Nog veel vreugde toegewenst in de komende maanden, vooral ook in de ontmoeting met jullie beide ouders.Wij kijken weer uit naar het volgende reisverslag! Mijn complimenten voor de manier waarop jullie deze verslagen verzorgen, zowel taalkundig en met foto’s.
Het ga jullie goed!
-
28 November 2012 - 00:17
Julius En Alet :
Bedankt voor jullie reacties!!
Waarbenjij.nu kent op het moment wat problemen. We hebben wat fotos verwijderd zodat jullie de fotos van de Salar de Uyuni ook kunnen zien. Deze zijn dus toegevoegd aan het huidige verslag, deze wouden we jullie niet onthouden! :-)
-
28 November 2012 - 20:33
Dirk Commandeur Spierdijk:
Ik ben de vader van Dick en zodoende ook de opa van Roelof en ben drie keer bij Dick en Teresa in Bolivia geweest. Herken natuurlijk een heleboel in julli leuke reisverslag. Bolivia was ook voor mij een land van uitersten. De ene dag in een tropisch klimaat en de andere dag de bergen in dan en heb je soms zomaar last van " hoogteziekte".
Het hotel in Sucre was tijdens mijn laatste bezoek nog in wording dus dat heb ik iets anders ervaren als jullie maar als ik nu de website bekijk dan zie ik het precies voor me. Ik weet uit de recensies dat het kan wedijveren met de beste accomodaties op dat gebied in de naaste omgeving.
Ik wens jullie nog heel veel plezier op jullie verdere reis en raad je aan om terug weer langs Sucre te gaan en daarna ook nog het zuiden van Bolivia aan te doen. Je krijgt dan weer een heel ander beeld van dat mooie land in het hart van Zuid-Amerika.
Goeie reis verder en behouden thuiskomst!! -
28 November 2012 - 22:04
Oma En Opa :
Schrijf door wij genieten van jullie mooie verhalen en foto's
Groetjes Oma en Opa -
30 November 2012 - 13:52
Jan En Trijntje:
Hallo lieve Juul en Alet,
Al weer een prachtig verslag en een serie geweldige foto's, wat is ons wereldbol toch fantastich mooi.
Blijf zo genieten, en vooral blijf van die mooie verslagen en foto's maken, zodat wij ook een
beetje met jullie mee kunnen kijken naar al dat moois in de wereld.
liefs van uit de tettingburren
-
02 December 2012 - 23:13
Omke Pyt En Tante Nelly:
Wat wer in moai ferslag prachtige foto,s geweldige "rotsen" ?wat in opgang fan de sinne ,wauw en in hapke julius is fest salt wat in flakte .by us is der wyt ys op de auto dat is wat oars as salt de strooiauto ryd krekt lans leafe minsken,noch folle wille ! Dikke tut omke pyt en tante nelly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
